کسانی هستند که از خودمان می رنجانیم

مثل ساعت هایی که صبح، دلسوزانه زنگ می زنند

و در میانِ خواب و بیداری، بر سرشان می کوبیم

بعد می فهمیم که خیلی دیر شده . . .

حـــکایـت زنـــدگی مـا شـده مــثـل دکــمـه ی پـــیـراهـن

اولــی رو کـه اشــتـبـاه بـــسـتی ،

تــا آخـــرش اشـــتـبـاه مـــیـری !

بــــدبـخـتـی ایــنـه کـه ؛

زمــانی بـه اشـــتـبـاهـت پـــی می بـری کـه رســیـدی بـه آخــــرش . .
.

زندگی یه زندگی....

آرزوی مبهمه مگه نه ....؟

یک طلوعه یک غروبه یک دمه مگه نه .....؟

زندگی یه کوره راهه یه امیده یک نگاهه

مثل یک چراغ روشن توی یک شب سیاهه مگه نه .....؟

قصه ی عزیز و اوجه قصه ی ساحل و موجه

قصه ی تنهاییه قصه ی یاس و امیده

یا سیاهه یا سفیده وصله یا جداییه

قصه ی نامه و ننگه حرف بی رنگی و رنگه

سربه سر رسواییه

رو لب بسته ی غنچه وقتی پاییز میاد

چه غم انگیز میاد چی بگه ...؟ به کی بگه...؟

زندگی عاقبتش نبودنه.....

یه سرود ناتموم سرودنه.....

بیادت می آورم تا همیشه بدانی که زیباترین منش آدمی محبت اوست ، پس محبت کن چه به دوست چه به دشمن که دوست را بزرگ کند و دشمن را دوست . ” کوروش کبیر “